Eşinin ölümünden sonra, köydeki evinde tek başına yaşamak zorunda kalan hamile bir kadın vardı. Kadın, gündüzleri tarlada çalışır; akşam olunca da, evinin yolunu tutardı. Bir gün, eve dönerken, yol kenarında bulduğu yaralı bir gelinciği acıyarak kucağına aldı ve eve götürdü. Evcil bir hayvan olmayan gelincik, zamanla uysallaştı. Eve ve kadına o kadar çok alışmıştı ki, ka-dının yanından bir an bile ayrılmaz olmuştu. Birkaç ay sonra, kadının çocuğu doğdu.

Eve, neşe ve mutluluk getiren bu küçük yavrucağı ge-lincik de çok sevmiş, artık, ailesi olarak gördüğü bu anne ile yavrucağa gönülden bağlanmıştı. Ka-dın, tek başına tüm zorluklara gö-ğüs germek ve yavrusuna bakmak zorunda olduğunu biliyordu. Tüm zorluklara rağmen, günler geçti. Eve yiyecek alabilmek için çalışmak zorunda kalan ka-dın, bir gün yavrusunu ge-lincikle evde yalnız bırakarak, çalışmak üzere tarlaya gitti. Yorucu bir günün ardından, akşam eve dönen ka-dın, ge-linciği ağzı kanlı bir halde yerde yatarken bulunca, beyninden vurulmuşa döndü.

Çıldırmışçasına, yerde yatan ge-linciğe sarılıp, oracıkta hayvanı öldürdü. Tam o sırada, be-beğin odasından bir ağlama sesi ge-lince, anne, doğruca odaya yöneldi ve heyecanla odaya girdi. Odada, beşiği, beşiğin içinde gülücükler dağıtan be-beğini ve be-beğin yanında duran parçalanmış yılanı gördü…. Einstein’in söylediği varsayılan bir sözü vardır: “İnsanlardaki önyargıyı parçalamak, benim, atomu parçalamamdan çok daha zor